welkom

welkom bij deze dolfijnen site Dolfijnen Land
dolfijnen zijn mijn lievelings dieren ze zijn grappig en speels je kan ze ook op therapy basis gebruiken ik heb nog niet veel van dolfijnen maar wel genoeg zoals kussentjes vliesdeken klokje dekbed overtrek dolfijnen knuffels dieren dvd,s van dolfijnen ja dolfijnen maken mijn vrolijk
hier onder meer info en foto

1. Uiterlijk van de tuimelaar. 

Tuimelaar dolfijnen zijn grootte dieren. Hun gewicht is ongeveer tussen de 250 en 300 kilo en ze zijn ongeveer 2 of 3 meter. Ze hebben 3 soorten vinnen: de vinnen die ze gebruiken om te sturen, dat noemen we borstvinnen, de rugvin die helpt mee om te zorgen dat ze niet omkantelen in het water. En dan heb je nog de staart (vin) die helpt bij het voortbewegen en de sprongen.
Dolfijnen zijn zoogdieren met een totale aanpassing aan het leven in het water. Het lichaam is zo glad mogelijk om zo min mogelijk weerstand te krijgen. De neus is verplaatst naar de bovenkant van het hoofd en wordt blaasgat genoemd. De oren bestaan uit zeer kleine gaatjes aan de zijkant van hun Tuimelaar dolfijnen zijn grote dieren met een gewicht van 250 tot 300 kilo. Hun lengte ligt tussen hoofd. Dolfijnen kunnen goed horen, zelfs geluiden die voor menselijk gehoor te hoog zijn. Er bestaan vele soorten dolfijnen die in uiterlijk en manier van leven verschillend zijn. De meeste bekende soort is de Tuimelaar dolfijn. Het karakter van deze soort dolfijn is speels en nieuwsgierig. Bovendien zijn het fanatieke sprongenmakers.

                                                                                 
2. Huid.

De dolfijn is niet helemaal grijs want de onderkant is wit. Ze hebben als waren een schutkleur. De dieren hebben een verschillende huidskleur. Ze hebben ook een verschillende tekening die erg zichtbaar is op hun hoofd. De huid voelt aan als een natte laars maar dat is bij de buik anders omdat daar het meeste vet zit en daarom is dat zachter. Als je dichtbij kijkt zie je dat er krassen op de dolfijn zitten. Dat krijgen dolfijnen bij het spelen en het stoeien omdat ze hun tanden daarbij gebruiken. Dat geneest wel snel maar je blijft het zien. Op die krasplekken komt een andere kleur tevoorschijn. Als dolfijnen echt vechten gebruiken ze hun harde neus en als ze haaien of orka’s op de goede zwakke plekken raken, kunnen ze hun zelfs doden. Dolfijnen krijgen ‘rafels’ aan het einde van hun staart rugvin en borstvinnen. Dit is gewoon. Dat krijgen ze als ze ouder worden.

                                        

3. Lichaamsbouw.

Als je naar het skelet van de dolfijn kijkt kan je goed zien dat het vroeger een landdier is geweest. De voorpoten zijn veranderd in borstvinnen. Omdat dolfijnen in het water geen achterpoten nodig heeft zijn die later verdwenen. Aan het dolfijnen lichaam zit niks wat hij niet nodig heeft. We zeggen dat dolfijnen zich makkelijk door het water kunnen bewegen. Dat noemen we een gestroomlijnd lichaam. Wij mensen hebben dat afgekeken van de dolfijnen. Een onderzeeër heeft ook een gestroomlijnde vorm. Doordat de dolfijn een gestroomlijnd lichaam heeft kan hij heel snel door het water. De dolfijn stuurt met de borstvin maar de staart is het belangrijkste voor het zwemmen.

                              
                                  

4. Zintuigen

Zicht:
Dolfijnen kunnen goed zien. Ze hebben sterke oogspieren en daardoor kunnen ze hun zicht aanpassen. Dolfijnen kunnen enkele kleuren onderscheiden. Groen en blauw kunnen ze goed zien maar rood en oranje wat minder goed.

Ruiken en proeven:
Een dolfijn kan eigenlijk niet ruiken. De dolfijnen hoeven helemaal niet te kunnen ruiken want als ze heel hard adem zouden halen zouden ze alleen maar kunnen beschadigen. Dolfijnen kunnen wel proeven. Dat is handig bij het voeren want dan weten ze wat ze wel en niet lekker vinden.

5. Ademhaling.

Het blaasgat zit boven op de kop van een dolfijn. De dolfijnen hebben een longademhaling. Net als mensen. Omdat het blaasgat kort boven water is moet hij snel ademhalen. Als een dolfijn een stukje boven water is dan spuit hij water uit zijn blaasgat. Dat spuiten ontstaat door de temperatuurverschil met het uitgeademde lucht en de omgevingstemperatuur. Onderwater wordt het blaasgat afgesloten door een soort klepje. Tuimelaar dolfijnen kunnen 15 minuten onder water blijven. Sommige dolfijnsoorten wel een uur.

                                 

6. Geluiden.

De geluiden die de dolfijnen maken en voor de mens boven water hoorbaar zijn, worden door het bewegelijke blaasgat gemaakt. Als je het blaasgat bijna helemaal afsluit en het water er toch uit gaat drukken komen er de meest rare geluiden uit. Dat gebeurt ook als je een ballon langzaam leeg laat lopen.

7. Sonar.

Dolfijnen hebben een sonar. Dat werkt als een echo. Het is het zelfde als wat een vleermuis heeft. Het werkt zo: vanuit de luchtzakken in het hoofd, bijvoorbeeld onder het blaasgat, worden klik geluiden in een gerichte bundel uitgezonden. Dit signaal wordt teruggekaatst door voorwerpen, bijvoorbeeld een vis, en via de onderkaak weer opgevangen. Door iets vettigs in de kaak wordt het signaal doorgeleid naar het middenoor. Bij de dolfijn wordt dit signaal door de hersenen verwerkt en geïnterpreteerd. De sonar reikt bij tuimelaars tot ongeveer 100 meter.

8. Slapen.

Dolfijnen slapen anders dan landzoogdieren. Ze moeten natuurlijk naar boven komen om adem te halen. Daarom kunnen ze nooit helemaal slapen. Ze nemen rustpauzes om hun hersendelen om de beurt te laten slapen. Dolfijnen kunnen dus eigenlijk helemaal niet slapen. Je kunt deze rustpauzes herkennen aan het dobberen aan het wateroppervlak of aan het rustig rondzwemmen. Vaak zijn de ogen dan half gesloten.

9. Leeftijd.

Als je bij een dolfijn een tand door midden snijd kom je erachter hoe oud hij is. Dat werkt net zo als bij een boom. Want op die tand zitten jaarringen. Als je naar een dolfijn kijkt is het te moeilijk om er achter te komen hoe oud hij is. Tuimelaardolfijnen kunnen ongeveer 40 jaar oud worden.

10. Voedsel.

In Dolfinarium Harderwijk krijgen de dieren een verschillend menu van verschillende soorten vis: haring, makreel, sprot, wijting en inktvis. Een dolfijn eet gemiddeld 8 kilo vis per dag. Dolfijnen hebben ongeveer 100 tanden. Met die 100 tanden gaan ze glibberige vissen vangen. Ze bijten er niet op, ze slikken heb heel door. Achter in de keel zit een kringspier, waardoor alleen de vis verdergaat en het zoute water buiten blijft. Een dolfijn gebruikt ook bewegingen met zijn tong om zo het zoute water buiten te houden. De dolfijn kan zich niet verslikken. Dat komt omdat de luchtpijp en de slokdarm gescheiden zijn.Dolfijnen hebben 4 magen: Een kropmaag voor het opslaan van voedsel, een echte maag en nog 2 kleinere magen. Want hij heeft een kropmaag nodig voor als er een groep vissen aan komt.

11. Voortplanting.

De Tuimelaar is op een leeftijd van 6 tot 10 jaar geslachtsrijp. Dat betekend dat ze zich voort kunnen planten. Op deze leeftijd krijgen de mannetjes en vrouwtjes belangstelling voor elkaar. Dit begin van het paren kan met een enorme stoei - en knuffelpartijen. De paring kan het hele jaar door plaatsvinden. Een mannetje kan aan het water proeven of er een vrouwtje in de buurt is die zich wil voortplanten. Het vrouwtje vertoont ook duidelijk gedrag als ze zich voort wil planten. De paring vindt onderwater plaats, buik tegen buik.

Geboorte:
Na een draagtijd van 12 maanden vindt de geboorte plaats onder water. De geboorte bij dolfijnen vindt in een andere volgorde plaats dan bij andere zoogdieren het geval is. Eerst komt de staart en als laatste het hoofd. Af en toe wordt een jonge dolfijn met het hoofd eerst geboren en ook dat kan goed gaan. Toch schuilt er een gevaar dat het jong wil gaan ademhalen en dus kan verdrinken tijdens de bevalling. Binnen een aantal uren na de geboorte verliest de moeder de nageboorte. De navelstreng breekt af tijdens het laatste gedeelte van de bevalling. In het begin is er bij de jonge dolfijn nog een bobbeltje te zien op de plaats waar de navelstreng gezeten heeft. Langzamerhand wordt dit een deukje. Dat is de navel. Dit is bij de volwassen dieren goed te zien.

                                                                   

Risico:
De eerste periode na de bevalling blijft bij dolfijnen erg spannend. Het is belangrijk dat de moeder haar jong beschermt en regelmatig zoogt. Het jong heeft na de bevalling zelf geen beveiliging tegen ziektes. Het bouwt zijn afweersysteem op via moedermelk. Na de geboorte is het altijd afwachten hoe de moeder het jong beschermt en hoe de andere dieren gaan reageren. Als het jong ouder word gaat hij steeds vaker zelf op onderzoek uit. Na een paar weken zal de moeder toelaten dat andere dieren dichterbij komen. Op den duur zullen andere dieren het jong meenemen en voor hem zorgen. Andere dieren vervullen dan een "Tante - functie".

Geboortestrepen:
Als we het jong goed bekijken kunnen we de eerste paar weken een aantal strepen zien op het lichaam. Dit noemen we ook wel de geboortestrepen en die verdwijnen vanzelf. De strepen worden gevormd omdat het jong opgevouwen ligt in de baarmoeder.

12. Geslacht.

Het verschil tussen mannen en vrouwen is bij dolfijnen moeilijk te zien. Er zit vrijwel geen verschil in grootte of vorm van het lichaam. Het verschil is zichtbaar op de buik: bij een vrouwtje zien we een spleet. Bij een mannetje zit er onder de spleet ook nog een gaatje.

Gastenboek http://www.koekjes.net/dolfijnen
deze verhaal hier onder komt van de wiki pagina

Dolfijnen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ga naar: navigatie, zoeken

Dolfijnen
Donkergestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obscurus)
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (dieren) Stam: Chordata (chordadieren) Klasse: Mammalia (zoogdieren) Orde: Cetacea (Walvissen) Onderorde: Odontoceti (Tandwalvissen)
Familie
Delphinidae Gray, 1821
Afbeeldingen Dolfijnen Mediabestanden
Dolfijnen op Wikispecies Wikispecies
Portaal    Biologie Zoogdieren

Dolfijnen (Delphinidae) zijn een familie van in zee levende walvisachtigen. Ze worden ook wel dolfijnachtigen, zeedolfijnen of echte dolfijnen (in tegenstelling tot de grondeldolfijnen) genoemd. Ze vormen een familie uit de onderorde der tandwalvissen (Odontoceti) en komen voor in alle wereldzeeën.
Er bestaan 36 soorten dolfijnen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfijn is de Havisidedolfijn, met een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfijn is de zwart-witte orka, die 7 meter lang kan worden, en wel 4,5 ton kan wegen.
Dolfijnen leven vooral in de ondiepere gebieden van de zee. Ze eten vooral vis en inktvis. Tussen de diverse soorten zitten behoorlijke verschillen: orka's pakken bijvoorbeeld veel grotere prooien (onder andere zeeroofdieren) dan de gewone dolfijn, die hoofdzakelijk van vis leeft.

Inhoud  [verbergen]  1 Intelligentie 2 Gedrag 2.1 Sociale interactie 2.2 Seksualiteit 3 Huid 4 Evolutie en anatomie 4.1 Evolutie 4.2 Anatomie 4.3 Zintuigen 5 Soorten 6 Actualiteit 6.1 2007 was het (Internationaal) Jaar van de Dolfijn 6.2 Dolfijnen in de kunst 6.3 The Cove 7 Externe link 8 Bronnen, noten en/of referenties

[bewerken] Intelligentie

Net als andere walvissen staan dolfijnen bekend als zeer intelligente en sociale dieren. Ze hebben relatief grote hersenen, waarvoor overigens ook andere verklaringen bestaan dan hoge intelligentie: dolfijnen kennen geen remslaap en dieren zonder remslaap hebben vaak relatief grote hersenen.
In 2001 slaagde een dolfijn voor de zogenaamde spiegeltest, waarbij een dier voor een spiegel wordt geplaatst om te bepalen of het zijn spiegelbeeld herkent als zichzelf. In hetzelfde jaar toonden onderzoekers aan dat dolfijnen het aanwijzen van een voorwerp door een mens begrijpen.
Bij tuimelaars is het gebruik van sponzen als gereedschap (waarschijnlijk ter bescherming van de neus) bekend. In 2005 beargumenteerden onderzoekers dat dit gebruik weliswaar binnen één genetisch verwante groep plaatsvindt, maar dat het niet alleen genetisch bepaald kan zijn, waarmee een vorm van cultuur zou zijn aangetoond.
In 2006 bleek uit onderzoek van de Universiteit van St Andrews in Schotland dat tuimelaars elkaar roepen met een karakteristiek fluitgeluidje, dat per dier verschillend is. De onderzoekers vergelijken dit met het gebruik van namen door mensen.
Onderzoek in Emory University op basis van MRI-gegevens, afgerond in 2010, plaatst dolfijnen op het vlak van intelligentie net na mensen. Ze zouden deze te danken hebben aan relatief grote hersenen t.o.v. hun lichaam, de erg ontwikkelde neocortex en de mogelijkheid om complexe emoties te beleven en zichzelf te herkennen. Er zouden twee grote groeispurten van de hersenen te herkennen zijn, een 39 miljoen jaar geleden, toen de tandwalvissen ontstonden en ze kleiner werden en grotere hersenen kregen. Ook de verschijning van de echolocatie trad toen op. 15 miljoen jaar geleden zou de tweede spurt zijn opgetreden toen dolfijnen socialer gedrag begonnen te vertonen en complexere interacties steeds belangrijker werden.^[1]

[bewerken] Gedrag

[bewerken] Sociale interactie

Mede door hun intelligentie zijn dolfijnen sociale dieren, men vermoedt dat een combinatie van nieuwsgierigheid en het speelse karakter van de dolfijn ervoor zorgt dat ze veelvuldig contact hebben met andere diersoorten waaronder de mens. Veelvuldig is waargenomen dat dolfijnen met boten mee zwemmen. Hun neiging naar gezelschap komt ook goed tot uiting in de grote groepen waarin dit dier zich vaak manifesteert. Groepen kunnen bestaan uit tien tot vijfhonderd dolfijnen.

[bewerken] Seksualiteit

Dolfijnen behoren samen met Bonobo's en mensen, voor zover bekend, tot de enige diersoorten welke seksuele daden verrichten zonder dat hierbij conceptie het beoogde doel vormt. In een aantal gevallen is bekend dat seksueel gefrustreerde dolfijnen hun lusten botvieren door mensen aan te randen waarmee ze zwemmen. Hierdoor zijn enkele zwemmers ernstig gewond geraakt.

[bewerken] Huid

In 2004 maakten Japanse onderzoekers bekend dat ze ontdekten dat dolfijnen voortdurend roos hebben. Hun huid schilfert af, waarbij ze zich elke twee uur vernieuwt.
De loslatende huidschilfers verminderen de waterwrijving doordat de waterstroom rond het lichaam kalmeert. Hierdoor gaat er minder energie verloren aan het overwinnen van de waterweerstand en moet het dier minder energie verbruiken voor het zwemmen.
De huid is zacht. Dolfijnen hebben een flinke onderhuidse vetreserve, waardoor hun huidoppervlak een beetje veerkrachtig is. Als ze snel zwemmen ontstaan er kleine golfjes in hun huid, alsof ze geribbeld is. Die golfjes gaan de turbulentie tegen.

[bewerken] Evolutie en anatomie

[bewerken] Evolutie

Zowel dolfijnen, walvissen en bruinvissen zijn afstammelingen van landzoogdieren, hoogstwaarschijnlijk van de orde der evenhoevigen. De voorouders van de dolfijn zijn grofweg vijftig miljoen jaar geleden, in het Eoceen, in het water gaan leven.
Het skelet van een dolfijn heeft twee kleine botfragmenten die samen een rudimentair bekken vormen. In oktober 2006 werd in Japan een tuimelaar waargenomen met kleine vinnen aan beide zijden van de genitale gleuf. Wetenschappers geloven dat deze vinnen zijn ontstaan doordat het bekken van het dier verder is ontwikkeld dan gewoonlijk wordt waargenomen bij dolfijnen.
Als dolfijnen slapen, doen ze dat met één hersenhelft tegelijk. Dat is nodig omdat ze om de paar minuten boven water moeten komen om te ademen.

[bewerken] Anatomie

Anatomie van een dolfijn

Dolfijnen hebben een gestroomlijnd spoelvormig lichaam dat uitermate geschikt is voor snel zwemmen. De homocercale staartvin wordt gebruikt voor stuwkracht terwijl de borstvinnen samen met de hele staartsectie worden gebruikt voor de aansturing. De rugvin zorgt, bij de soorten die deze hebben, voor stabiliteit tijdens het zwemmen.
Hoewel de kleurpatronen per soort verschillen, bestaat het basale kleurpatroon uit grijstinten met op de onderzijde van het lichaam een lichtere grijstinten; frequent gecombineerd met lijnen en plekken in verschillende tinten en contrasten.
In de kop van een dolfijn vinden we de meloen die de dolfijn zijn karakteristieke uiterlijk geeft. De meloen is een bollend orgaan dat enigszins over de bovenkaak heen uitpuilt. De meloen dient voor echolocatie en werkt als een actieve sonar. De meloen intensiveert de sonar, geproduceerd door de fonische lippen hoog in de luchtpijp nabij het spuitgat. De trillingen van het fonische lippenmembraan wordt door het weefsel in de meloen omgezet in geluid. Deze fonische lippen produceren een hoog-frequent klikgeluid, ook wel kliks genoemd, de frequentie is zo hoog dat het menselijk oor de klikgeluiden niet kan waarnemen. Wanneer een dolfijn een prooi nadert en de geluidsgolven van de kliks worden weerkaatst door de prooi, zal de dolfijn de echo van zijn klik waarnemen middels de onderkaak hierin bevinden zich holtes welke zijn gevuld met vet en de trillingen van een echo doorgeven aan het binnenoor waarna de dolfijn zijn prooi kan lokaliseren.
Enkele soorten zoals de tuimelaar hebben een gekromde bek waardoor deze een glimlach lijkt te vormen, deze vorm heeft echter niets te maken met de gemoedstoestand van de dolfijn. De bek van een dolfijn kan wel tweehonderdvijftig tanden herbergen. Wetenschappers denken dat de tanden ook een functie hebben in het opvangen van kliks; deze zouden zo zijn gerangschikt dat ze dienstdoen als een antenne.
Dolfijnen ademen door het spuitgat, deze is net boven de meloen op de kop gesitueerd en wordt afgesloten door een krachtige klep die reflectorisch wordt geopend voor het in- en uitademen wanneer een dolfijn boven water komt. Het spuitgat is een geëvolueerde neus die in de loop van de evolutie van de snuit is verdwenen en is verplaatst boven op de kop van het dier.
De geslachtsorganen zijn gelokaliseerd aan de onderzijde van het lichaam. Mannetjes hebben twee gleuven, de bovenste voor het intern herbergen van de penis en de onderste voor de anus. Vrouwtjes hebben slechts één gleuf waarin zowel de vagina als de anus in uitmonden, aan beide zijden van deze genitale gleuf bevinden zich twee kleine kloven met daarin tepels verborgen; deze kloven behoren niet exclusief toe aan de vrouwtjes dolfijnen, ze komen ook voor bij sommige mannetjes.

[bewerken] Zintuigen

De meeste dolfijnen hebben zowel onder als boven water een scherp zicht en hun gehoor is vergeleken met dat van de mens vele malen beter. Dolfijnen nemen geluidsfrequenties waar van 75 Hz tot 150.000 Hz; ter vergelijking een mens neemt geluidsfrequenties waar van 20 Hz tot 20.000 Hz. Hoewel dolfijnen een kleine ooropening hebben aan beide zijden van hun kop neemt men aan dat geluiden onder water ook, zo niet enkel, door de onderkaak worden opgevangen en worden doorgegeven aan het binnenoor middels een met vet gevulde holte in de onderkaak. Wetenschappers vermoeden dat de tanden van een dolfijn zo zijn gerangschikt dat ze werken als een antenne. Zo is een dolfijn in staat om de echo van hun kliks te kunnen interpreteren waardoor de lokalisering van de prooi wordt vergemakkelijkt. Omdat oorlogsschepen ook sonar gebruiken (die veel krachtiger is), krijgen dolfijnen inwendige bloedingen aan hun oren en proberen ze zo snel mogelijk weg te komen, waarbij ze soms stranden.
De tastzin van een dolfijn is eveneens zeer goed ontwikkeld met vrije zenuwuiteinden dicht op elkaar gepakt in de huid, vooral rond de snuit, op de rugvin en de genitale gleuven is de tastzin van een dolfijn zeer perceptief.
Dolfijnen hebben geen geurzenuw, daarom wordt aangenomen dat dolfijnen geen reukzin hebben. Toch hebben dolfijnen smaakzin en hebben voorkeur voor bepaalde soorten vis. Omdat dolfijnen de meeste tijd onder water doorbrengen denkt men dat het proeven van water voor de dolfijn een manier is om het ontbreken van reukzin te compenseren.

[bewerken] Soorten

De bekendste soorten zijn de orka (Orcinus orca), de tuimelaar (Tursiops truncatus) en de gewone dolfijn (Delphinus delphis). Enkele andere tandwalvissen die "dolfijn" worden genoemd, bijvoorbeeld rivierdolfijnen zoals de Orinocodolfijn (Inia geoffrensis) en de Chinese vlagdolfijn (Lipotes vexillifer), behoren niet tot de familie.
De familie omvat de volgende geslachten en soorten:

• Familie Delphinidae:
  • Geslacht †Australodelphis
    • †Australodelphis mirus
  • Geslacht Cephalorhynchus:
    • Kortsnuitdolfijn (Cephalorhynchus commersonii)
    • Witbuikdolfijn (Cephalorhynchus eutropia)
    • H(e)avisidedolfijn (Cephalorhynchus heavisidii)
    • Hectordolfijn (Cephalorhynchus hectori)
  • Geslacht Delphinus:
    • Kaapse dolfijn (Delphinus capensis)
    • Gewone dolfijn (Delphinus delphis)
  • Geslacht Feresa:
    • Dwerggriend (Feresa attenuata)
  • Geslacht Globicephala:
    • Indische griend (Globicephala macrorhynchus)
    • Griend (Globicephala melas)
  • Geslacht Grampus:
    • Gramper (Grampus griseus)
  • Geslacht Lagenodelphis:
    • Sarawakdolfijn (Lagenodelphis hosei)
  • Geslacht Lagenorhynchus:
    • Witflankdolfijn (Lagenorhynchus acutus)
    • Witsnuitdolfijn (Lagenorhynchus albirostris)
    • Dolfijn van Peale (Lagenorhynchus australis)
    • Zandloperdolfijn (Lagenorhynchus cruciger)
    • Witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens)
    • Donkergestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obscurus)
  • Geslacht Lissodelphis:
    • Noordelijke gladde dolfijn (Lissodelphis borealis)
    • Zuidelijke gladde dolfijn (Lissodelphis peronii)
  • Geslacht Orcaella:
    • Irrawaddydolfijn (Orcaella brevirostris)
    • Orcaella heinsohni
  • Geslacht Orcinus:
    • Orka (Orcinus orca)
  • †Geslacht Platalearostrum
    • †Hoekmans stompsnuitdolfijn (Platalearostrum hoekmani)
  • Geslacht Peponocephala:
    • Witlipdolfijn (Peponocephala electra)
  • Geslacht Pseudorca:
    • Zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens)
  • Geslacht Sotalia:
    • Tucuxi (Sotalia fluviatilis)
    • Sotalia guianensis
  • Geslacht Sousa:
    • Chinese witte dolfijn (Sousa chinensis) (of "Roze dolfijnen")
    • Kameroendolfijn (Sousa teuszii)
  • Geslacht Stenella:
    • Slanke dolfijn (Stenella attenuata)
    • Clymenedolfijn (Stenella clymene)
    • Gestreepte dolfijn (Stenella coeruleoalba)
    • Atlantische vlekdolfijn (Stenella frontalis)
    • Langsnuitdolfijn (Stenella longirostris)
  • Geslacht Steno:
    • Snaveldolfijn (Steno bredanensis)
  • Geslacht Tursiops:
    • Langbektuimelaar (Tursiops aduncus)
    • Tuimelaar (Tursiops truncatus)

[bewerken] Actualiteit

[bewerken] 2007 was het (Internationaal) Jaar van de Dolfijn

Het jaar 2007 is door de Verenigde Naties en het 'United Nations Environment Programme' (UNEP) uitgeroepen tot (Internationaal) Jaar van de Dolfijn op voorstel van en ondersteund door diverse conventies en organisaties.
Op 17 september 2006 heeft H.S.H. Prins Albert II van Monaco de aankondiging gedaan, hij is ook internationaal beschermheer geworden van dit zo geheten themajaar.
Op initiatief van NatureNet Europe is een Nationaal Comité Jaar van de Dolfijn voor Nederland ingesteld. Het Comité bevordert de viering van het (Internationaal) Jaar van de Dolfijn 2007 in Nederland. Voorzitter is drs. W.T. (Wim) van Gelder, Kustvereniging (EUCC) / NatureNet Europe en Commissaris van de Koningin (CDA) in de Provincie Zeeland.

[bewerken] Dolfijnen in de kunst

In de ornamentkunst is de dolfijn een veel gebruikt motief. In de heraldiek het symbool van vorstelijk gezag (zie het Franse dauphin), dat in de wapens van Franse koningen veel voorkomt.
Het motief wordt gebruikt ter versiering van fonteinen en bronnen. Veelal ook als begeleiders van nimfen, nereïden, tritonen, van Neptunus, Aphrodite, Arion, enz.

[bewerken] The Cove

In 2009 bracht de dolfijnentrainer van Fliper de documentaire The Cove uit. Hierin liet hij zien hoe dolfinaria de jaarlijkse slachting van 23.000 dolfijnen in Taiji, Japan, in stand houdt. Internationaal bracht de film een schokgolf te weeg, met name in Japan. The Cove werd beloond met een Academy Award voor beste documentaire.

                                    mijn grote wens
ik heb vorig jaar voor de 1e keer met dolfijnen gezwommen met een vakantie organisati en dit jaar ook
ik vond dat echt heel erg gaaf maar dolfijnen zijn ook mijn lievelings dieren het zijn water zoogdieren
ze eten olirijk vis en inktvis en zijn vijande van de haai haaien zijn bang van dolfijnen
voor meer info of als er nog wat ontbreek wat op de site moet mail dan naar dolfijnenland@hotmail.com of zet het in de gastenboek druk op link